Afscheidsrede + vervolg

Hieronder mijn afscheidsrede voor Peggy, voorgedragen op haar afscheidsplechtigheid, die massaal werd bijgewoond.


Nog even meegeven dat ik, haar partner Bart, haar blog nog geregeld zal aanpassen met poppen nieuwtjes en vooral leuke persoonlijke herinneringen, als aandenken aan Peggy. Dit zou ze zelf ook gewild hebben.

Wat dat poppen nieuws betreft: deze week ontmoette ik bij toeval de verpleegster aan wie Peggy onlangs een pop had verkocht, die inmiddels in Nieuw-Zeeland bij diens kleindochter is beland. Ook plannen we haar laatste breisels toch nog af te werken tot een echte pop.


Haar blog blijven volgen dus!


Bart

Liefste Peggy, allerliefste schat, m’n lieveke,

Weet je nog… 10 juli 2009, zo’n zes jaar geleden. Daar zaten we dan, gezellig naast elkaar in één of andere Antwerpse cinema, klaar om naar ‘Ice Age 3’ te kijken. De zaallichten waren amper gedoofd, of langzaamaan viel jouw hoofd op mijn schouder, en streelde ik met mijn slaap jouw lange haren. De vonk was onvermijdelijk overgeslagen, terwijl op dat grote witte doek allerlei eekhoorns, tijgers en luiaards de gekste bokkensprongen maakten. Ik kan me van de film verder weinig herinneren…

Dat vuurtje is voor altijd blijven branden. Je voelde je opnieuw gelukkig, na een voor jou toch moeilijke periode. Het duurde niet lang of ik kroop bij jou onder hetzelfde dak. Ik moest er wel een hond bijnemen, ‘den Diesel’, die vaak in de weekends bij jou logeerde. Ik wende daar probleemloos aan, en omgekeerd ook: Diesel zag mij volledig zitten, te merken aan zijn lange tong waarmee hij me elke ochtend maar al te graag ‘goeiemorgen’ kwam likken.

We proefden van het leven en genoten intens van al onze momenten samen. Onze reis naar Kreta, zo’n vier jaar geleden, was één van de mooiste vakanties die we hebben beleefd. Onze wandeling door de Rouvas kloof zal me eeuwig bij blijven. We klauterden kilometerslang over stenen en rotsblokken, vaak nagekeken door een kudde berggeiten. Bewonderenswaardig, hoe jij al deze hindernissen probleemloos overwon. Het is gewoon niet te vatten, te weten dat je de laatste maanden van je leven nog amper een stap vooruit kon zetten.

Onze jaarlijkse trip naar Londen mocht uiteraard niet ontbreken. We waren gewoon zot van dat bruisende Londen… en Londen was ook zot van ons. De economie draaide er op volle toeren, deels door ons, bedenk ik me nu, door al die musicals die we er gingen kijken, om maar te zwijgen van onze shopping kuren in Oxford street. Weet je nog, die winkel waar je dat mooi kleedje zag hangen? Je kocht er meteen één in de gele kleur en één in de groene kleur. Je stond er trouwens beeldig mee. Je twijfelde of je de bruine versie er ook zou bij nemen. Voor mijn part wel, maar jij besloot toch van niet… ‘Is dat er niet wat over, drie kleedjes ineens…?’. Maar de dag van ons vertrek uit Londen was je niet meer te houden: je moest en je zou toch ook dat bruine kleedje meezeulen naar België! En daar stonden we dan, om half negen ’s ochtends, toch maar weer in Oxford street. Voor gesloten winkeldeuren weliswaar, want de shop ging pas om negen uur open. Net twee fanatiekelingen die ongeduldig  klaarstonden om de winkel te bestormen, alsof het uitverkoop was, dit terwijl de straten er nog verlaten bij lagen en half Londen nog sliep.     

We kochten zo’n drie jaar geleden ons  gezamenlijk stekje, in Niel. Een evidente stap, het zat gewoon goed tussen ons. Je verlangde ook zo vurig naar een kleiner hondje, dat voltijds bij ons zou wonen. Want woefkes, het moet gezegd, je was er zot van. Die vurige wens, je kon er niet over zwijgen. Ik gunde je het volledig. En zo kwam er een mini-maltezertje in ons leven, ons Pippa.. een echte spring-in-t-veld, een super-sociaal beestje dat we beiden met liefde overlaadden. Dankzij de wandelingetjes met ons Pippa, vaak langs de Rupeldijk in Niel, smeedde je ook intense vriendschapsbanden met andere woefkes-vrouwen uit de buurt. Die Rupeldijk zal voor hen nooit meer hetzelfde zijn… je wordt er al zo gemist…

Ik prikkelde ook onbewust jouw creativiteit. Je zei me ooit: ‘mn engeltje, door u krijg ik weer zin om me creatief met vanalles bezig te houden’. Uiteindelijk borrelde een talent naar boven voor het breien en ineenzetten van poppen. Pipi Langkous en Dora werden jouw lievelingscreaties, jouw favoriete ‘poppe-miekes’, zeg maar. Je schreef er zelfs leuke verhaaltjes rond, die je neerpende op je persoonlijke blog. Die blog werd nadien ook een extra uitlaatklep voor al je gezondheidsproblemen.

De eerste tekenen van je ziekte kiemden in de zomer van 2013. Je raakt alsmaar meer buiten adem bij doodgewone inspanningen. Na tal van onderzoeken in het UZA kwam de ziekte IPPFE aan het licht, een zeldzame longaandoening waarover heel weinig bekend is. Je longinhoud verminderde stelselmatig, wandelen verliep alsmaar moeilijker. In 2014 nam de pneumoloog voor het eerst de term ‘longtransplantatie’ in de mond. We konden het amper geloven. We hoopten stiekem dat het nooit zover hoefde te komen.

In de zomer van 2014 kochten we een scootertje, jouw ‘snorretje’, om je mobiliteitsproblemen wat te overbruggen. Normale wandelingen zaten er immers niet meer in. Mede dankzij je driewielertje beleefden we vorig jaar nog een hele mooie reis in het Franse Saint-Malo. Afstanden overbruggen was voor jou plots geen probleem meer, integendeel: ik moest me reppen om je te kunnen volgen! ‘Als ik te rap ga moet ge ‘t zeggen he’… zei je dan. Uitstapjes naar Planckendael, naar ’t Waasland shoppingcenter, naar het theater, je deed het allemaal met je snorretje. Het bood ons opnieuw de mogelijkheid dingen buitenshuis te beleven. We waren er zo gelukkig mee.

Januari 2015: je toestand raakte zo verslechtert, dat je voor het eerst extra zuurstof nodig had. Begin mei belandde je op de transplantatielijst voor twee nieuwe longen. Waar we voor vreesden, was nu werkelijkheid. Je hield je sterk, maar diep vanbinnen boezemde een grote angst voor de operatie. Toch, je had weer uitzicht op een tweede leven. Je zou weer dingen kunnen doen die je allang niet meer kon. Dat besefte je ook wel. We zaten al boordevol plannen: samen weer op reis gaan: Rhodos stond hoog op ons verlanglijstje, tripjes naar Londen en Barçelona des te meer.

Eind juni belandde je opnieuw in het UZA vanwege een longontsteking. Huiswaarts keren zat er tot de transplantatie niet meer in. Je was immers zo verzwakt, dat je permanent verzorging nodig had. Ik vond het gezien de omstandigheden nog beter zo: je was in professionele handen, dat gaf me toch een veilig gevoel. Het UZA bood je een warme tweede thuis. Je stal de harten van het verplegend personeel, de verzorgers, de kinesisten en de artsen. Je moed en je openheid was bewonderenswaardig. Je kloeg bijna nooit, desondanks je slechte gezondheidstoestand. Vanop je ziekbed bleef je vlijtig poppen breien, verhaaltjes schrijven en je blogje aanvullen. En ik, ik stond er dagelijks voor je. Telkens ik je kamer binnen wandelde zei je vanop je ziekbed: ‘hier se daar se, mn engeltje. Hoe was u uw daggeske?’. Jij, aan je bed gekluisterd, gekoppeld aan de zuurstof, verbonden aan de monitor, infuus in je rechterarm. ’s Avonds hielp ik je bij het toedienen van je medicatie, je tandenborstel aangeven, tandpasta aanbrengen, drankbekertje vullen met water, enzovoort. ‘Mijne mannelijke verpleger’, lachtte je me toe. Ik heb blijkbaar mijn roeping gemist. Er waren af en toe wel wat emotionele dipjes, onder meer het moment dat je een maagsonde kreeg toegediend. Het werd je allemaal even teveel. Ik probeerde je te troosten. ‘Waarom ik?’, ‘Waarom ik?’ vroeg je je terecht af. Ik moest je het antwoord schuldig blijven…

Vrijdag 11 september, het moment was daar: er was een aanbod van longen aanvaard! De langverwachte transplantatie was een feit. Geen seconde te laat, want je lichaam raakte stilaan op. Eindelijk een kentering! De operatie was geen sinecure, maar je herstel evolueerde stap voor stap in de goede richting. Jouw nieuwe longen deden het de dagen erna meer dan prima. Er wachtte nog een lange terugweg, maar toch, we zagen stilaan meer en meer lichtjes aan het einde van de tunnel. Je deed het fantastisch, je vocht voor dat tweede leven. Ik vertelde het meermaals aan vrienden, kennissen en collega’s: ‘met Peggy gaat het de goede richting uit’, en zo was het ook. Ik telde al stiekem de dagen af tot je opnieuw zou ontwaken.

Maandag laatstleden volgde echter de donderslag bij heldere hemel. Mijn wereld stortte half in elkaar, toen ik rond 18u vernam dat je lief klein hartje het plots aan het begeven was. Een hartfalen, zomaar, uit het niets. Onbegrijpelijk. Artsen konden je niet meer redden. De situatie was uitzichtloos. Je was stervende….       

Je hebt niet geleden, lieveke, een magere troost. Je bent om 22u15 die avond zachtjes heengegaan. Ik was de laatste uren bij jou, samen met de naaste familie en twee goede vriendinnen. Je was niet alleen.

Lieve meid, al die jaren met jou waren de mooiste uit mijn leven. En omgekeerd ook: dat liet je meermaals blijken. Je was zo gelukkig, en daar ben ik vooral fier op. Ik koester de vele mooie herinneringen aan jou, en tracht me met volle kracht hieraan op te trekken. Het zal niet eenvoudig zijn. Weet ook dat je voor altijd bij mij zal blijven, niet alleen in mijn hart. Je krijgt een mooi plaatsje bij me thuis, in het warme gezelschap van je twee ‘poppe-miekes’, Dora en Pipi.

Lieve schat, ik zie je graag.


Dikke, dikke knuffel.

Bart