dinsdag 22 december 2015

Feestdagen + nieuwe pop

Beste lezertjes,


Dank dat jullie nog steeds Peggy's blog blijven volgen! Het is weer enkele weken geleden dat ik hier iets heb gepost, dus hoog tijd om de draad weer op te pikken.

Allereerst wens ik iedereen prettige feestdagen toe. Echt prettig kan ik deze periode voor mezelf niet noemen, maar voor mij persoonlijk zal Peggy er steeds in gedachten bij zijn...

Eindelijk nog eens echt poppen nieuws, want de Peggy-pop waar al enige tijd postuum aan werd geknutseld is zo goed al afgewerkt! Al moet ik haar haar nog een definitieve tooi geven... Je kan haar hieronder bewonderen. Zoals in de vorige blog berichten geschreven, had Peggy de onderdelen zelf volledig gebreid.

O ja... nu nog een passende naam... 




Hopelijk tot gauw!

Bart



dinsdag 1 december 2015

Voorontwerp zeefdruk en nieuwe pop

Even geleden... maar hierbij weer een update. Ik tracht het bewust wat rustig aan te doen, dus geen nood dat de blog niet altijd even frequent wordt aangevuld. Mezelf opnieuw op de rails krijgen hé. Ik ben intussen ook weer aan het werk, zij het aan een even rustig tempo. En daarnaast gaat mijn leven ook verder en wordt Peggy zoveel als mogelijk in gedachten gehouden... 

Ik ben intussen begonnen met mijn nieuwe kunstzinnige creatie: geen pop, geen breisel, geen haakwerk waar Peggy dan weer meester in was, ... maar wel een zeefdruk! Hieronder de allereerste foto van het voorontwerp. Het resultaat zal een druk zijn op meerdere lagen hout, met 'poppe-mie' Peggy zowat als centraal onderwerp. Hoe dat er uiteindelijk zal uitzien, daarvoor moet je nog even geduld oefenen, maar ik tracht wel geregeld te voortgang op deze blog te delen...


Intussen zijn we gestart met de afwerking van de pop waarvan Peggy reeds de onderdelen had gebreid, zie het vorige bericht. Foto's volgen zeker bij een volgende update!



Groetjes,
Bart

woensdag 11 november 2015

Nieuwe pop + zeefdruk

De volgende pop onderdelen vond ik nog terug in een apart zakje. Ik heb geen idee wanneer Peggy er aan is begonnen, maar de bedoeling was zeker dat het geheel zou leiden tot wederom een volwaardige poppe-mie. De armen, beentjes en het lijfje zijn nog niet dichtgenaaid, en dus ook nog niet opgevuld.

Geen idee wanneer deze pop af zal raken, er is immers niet altijd evenveel tijd... maar niets hoeft en moet meteen, zo redeneer ik nu voor mezelf. We hebben al enkele poppen postuum afgewerkt gekregen, da's toch al een prestatie.


Intussen toch maar eens polsen: iemand een suggestie voor het haar (kleur, stijl, ... )?
Ik heb nog drie afgewerkte broekjes gevonden, welke kunnen dienen. Ik vind het gele er wel het beste bij passen.



Binnenkort start ik zelf mijn nieuw zeefdruk project, en wil de blog hier ook afwisselend mee voeden. Peggy blijft uiteraard wel steeds centraal staan, ook in het werk dat ik poog te creëren! Zeefdruk is een discipline in de beeldende kunst welke ik al in het kader van de vijfjarige opleiding 'Vrije Grafiek' danig onder de knie heb. Peggy heeft het allemaal van dichtbij meegemaakt, en ze was fan.

Dit jaar pik ik de figuurlijke draad dus weer op.
Benieuwd? Blijf deze blog volgen!

dinsdag 3 november 2015

Marsaxlokk

Vandaag geen echte 'poppen' nieuws... maar gewoon nog eens een persoonlijke herinnering.

Op Peggy's gedachtenisprentje prijken twee foto's. Velen vragen zich af waar en/of wanneer deze foto's genomen zijn. Onderstaande foto die mee haar kaartje siert is genomen in de zomer van 2012 op Malta, meer bepaald in het plaatsje Marsaxlokk, ten Zuiden van het eiland. Dat vissersdorp is berucht om zijn typische kleurrijke bootjes die er vaak wat doelloos ronddobberen. Wie al op Malta is geweest, zal dit tafereel wel herkennen.

Malta, een prachtig eiland trouwens: niet zo groot, maar toch de moeite om ooit eens bezocht te hebben. Wij reisden er vaak met het openbaar vervoer, het kan bijna niet anders. Het jaar waarin wij er geweest zijn, waren de oude Malta bussen echter afgeschaft en werd een nieuwe maatschappij verantwoordelijk voor het openbaar vervoer. De buslijnen waren allemaal aangepast, vaak hernummerd, en nieuwe regelingen zorgen uiteraard voor... chaos! Dat was op Malta toen niet anders! Bussen te laat of overvol, gefrustreerde reizigers, opgefokte buschauffeurs, ... Maar dat heeft onze vakantie niet verstoord hoor, integendeel!


maandag 26 oktober 2015

De olifant

Thuis trof ik nog een verdoken zakje aan met daarin een onafgewerkt haak-werkje: een olifant!
Gelukkig vond ik tussen de talrijke haak- en breiboekjes in onze boekenkast ook het bijbehorende patroon terug. Dit stelde ons weer in staat om dit haaksel volledig af te werken. Ik vermoed dat Peggy dit al een tijdje terug had laten liggen, daar het breien de laatste tijd meer haar ding was. 

In feite was het lijfje al volledig af, d.w.z. stevig opgevuld en de vier poten er aan genaaid. Ook het hoofdje was al gehaakt, de stevige slurf zat er ook al aan. Het enige dat nog op het hoofdje aangezet moest worden waren de roze-grijze oren en de wangen. Deze had Peggy blijkbaar al apart gehaakt.

Het was even wat 'frul'-werk, wat zoeken en het patroon goed lezen, maar het is toch goed gelukt vind ik. We hebben de olifant ook voorzien van wat roze haartjes vooraan (de 'froe-froe'). Als laatste hebben we hoofd opgevuld, verder toegenaaid en dit op het lijf vast gezet.

Hieronder het resultaat!
Nu nog een naam.... idee?






dinsdag 20 oktober 2015

Duivelientje is af!

Hier is ze dan... Duivelientje!

De onderdelen, met name het hoofdje, het lijfje, de armpjes en de beentjes, werden gebreid door Peggy, het opvullen en aan elkaar zetten ervan gebeurde door ons. Ook de haartooi hebben we zelf aangebracht en bewust wat 'Duivel'-achtig gemaakt, zo blijft het een echt Duivelientje hé, zoals Peggy zelf gewild zou hebben. Het kleedje met de Belgische driekleur is dan weer van de hand van Peggy. Zo blijft het grote werk toch op haar naam staan... 






dinsdag 13 oktober 2015

Duivelientje

Je kon het al eerder lezen op deze blog: Peggy was nog volop bezig met het maken van twee nieuwe poppen. Het volledig afwerken ervan is er jammer genoeg niet meer van gekomen, maar geen nood: ze was al ver gevorderd! Dat maakt het ons ook makkelijker de poppen volledig af te werken... en zo blijft het grote werk tot op haar naam staan... Ik kende haar als de beste, en ze zou fier zijn te weten dat haar blog in leven blijft, alsook dat haar laatste creaties toch nog afgewerkt zouden worden.

Eén van haar onafgewerkte creaties zou Duivelientje worden gedoopt, zie haar bericht van 2 juni op deze blog. Uiteraard koos Peggy de naam niet toevallig: alles had te maken met de Rode Duivels waarvoor ze  vurig mee supporterde (net als ik trouwens! :) ). En omdat de Rode Duivels zopas geplaatst zijn voor het EK, en het vanavond hun laatste kwalificatiematch betreft tegen Israël, lijkt het me een gepast moment om de vorderingen van Duivelientje te tonen...



Het breiwerk is van Peggy zelf, inmiddels hebben we de pop al gedeeltelijk kunnen opvullen en toemaken. Het verder opvullen, toemaken en aaneenzetten is de volgende stap. In ieder geval, we zijn er mee bezig hé. Het broekje in de Belgische driekleur had Peggy ook al af. Wordt vervolgd...

Peggy was trouwens ook een hevige fan van tennis en veldrijden. Op tennis vlak supporterde ze maar al te graag voor het aankomend Belgisch tennis-talent, meerbepaald Alison Van Uytvanck en de toch al iets gevorderde Yanina Wickmayer. Bij de mannen had ze een boon voor David Goffin. Bij het veldrijden was vooral Kevin Pauwels haar nummer één. Ze genoot in feite gewoon al van de sport op zich, wie er dan ook speelde of streed. Ook de Ronde van Frankrijk was voor haar een feest, evenals tal van andere wielerwedstrijden. Ze was gewoon sportief geïnteresseerd... toch onbewust een beetje aangestoken door mezelf daar ik zelf altijd al iets van sport heb beoefend. De goede invloed zeker?... :)

Toch nogmaals een woordje van dank voor al jullie steun die ik in deze tijd mag ervaren, via welke weg dan ook....Het wordt zeer geapprecieerd.

groetjes en tot gauw,

Bart
bart.nauwelaers@yahoo.com



dinsdag 6 oktober 2015

Peter Pan!

Nog even geen poppen nieuwtjes, maar wel een mooi aandenken aan één van onze passies: musical! Deze postkaart prijkt al sinds december 2012 op ons prikbord... en werd er sindsdien zelfs niet meer afgehaald: PETER PAN! Toevallig zag ik 'm deze week weer hangen, en stroomde de herinnering naar boven...






In al die jaren samen zijn Peggy en ik heel wat musicals gaan kijken, de meeste in de Londense West End, maar uiteraard vonden we nationaal ook wel onze gading, met onder meer de studio 100 musical '14-18' vorig jaar en 'Oliver Twist' enkele jaren eerder. Ik was 'm al bijna vergeten, maar bij 'Peter Pan' zijn we ook nog geraakt!

Het was mijn kerstcadeau voor Peggy in 2012. De musical 'Peter Pan' werd in die periode opgevoerd in Vorst Nationaal. Peggy was gek van het verhaal, en ik ook wel. We zouden dus maar al te graag naar dit spektakel gaan kijken! Ik beloofde haar twee kaartjes te kopen, maar liet als smoes blijken dat alles al uitverkocht was.... In werkelijkheid kon ik nog wel twee tickets bemachtigen, en zodoende was haar cadeautje toch nog een verrassing.

Ik maakte een postkaart met een beeltenis van Peter Pan erop.... en bovenaan de tekst 'Goed voor twee toegangstickets voor de musical... Peter Pan!' 29 december (2012)...Uiteraard was Peggy dolblij met dit cadeau! Deze zelfgemaakte postkaart plakte ze trots op ons prikbord, en ze mocht er nadien zelfs niet meer af daar ze afbeelding zo mooi vond, en ook wel omdat ze zo gek was van het verhaal.

De musical op zich was een groot succes, een ware acrobatie act met Peter Pan die als het ware door de lucht vloog. We moesten met de auto richting Brussel, een beetje onbekend terrein voor ons. We planden daar het openbaar vervoer te nemen, de tram, tot Vorst Nationaal. We zijn er uiteindelijk geraakt... door het principe 'follow the crowd' toe te passen... we waren immers niet alleen!

Deze postkaart blijft dus een heel mooi aandenken...



donderdag 1 oktober 2015

Afscheidsrede + vervolg

Hieronder mijn afscheidsrede voor Peggy, voorgedragen op haar afscheidsplechtigheid, die massaal werd bijgewoond.


Nog even meegeven dat ik, haar partner Bart, haar blog nog geregeld zal aanpassen met poppen nieuwtjes en vooral leuke persoonlijke herinneringen, als aandenken aan Peggy. Dit zou ze zelf ook gewild hebben.

Wat dat poppen nieuws betreft: deze week ontmoette ik bij toeval de verpleegster aan wie Peggy onlangs een pop had verkocht, die inmiddels in Nieuw-Zeeland bij diens kleindochter is beland. Ook plannen we haar laatste breisels toch nog af te werken tot een echte pop.


Haar blog blijven volgen dus!


Bart




Liefste Peggy, allerliefste schat, m’n lieveke,


Weet je nog… 10 juli 2009, zo’n zes jaar geleden. Daar zaten we dan, gezellig naast elkaar in één of andere Antwerpse cinema, klaar om naar ‘Ice Age 3’ te kijken. De zaallichten waren amper gedoofd, of langzaamaan viel jouw hoofd op mijn schouder, en streelde ik met mijn slaap jouw lange haren. De vonk was onvermijdelijk overgeslagen, terwijl op dat grote witte doek allerlei eekhoorns, tijgers en luiaards de gekste bokkensprongen maakten. Ik kan me van de film verder weinig herinneren…
Dat vuurtje is voor altijd blijven branden. Je voelde je opnieuw gelukkig, na een voor jou toch moeilijke periode. Het duurde niet lang of ik kroop bij jou onder hetzelfde dak. Ik moest er wel een hond bijnemen, ‘den Diesel’, die vaak in de weekends bij jou logeerde. Ik wende daar probleemloos aan, en omgekeerd ook: Diesel zag mij volledig zitten, te merken aan zijn lange tong waarmee hij me elke ochtend maar al te graag ‘goeiemorgen’ kwam likken.


We proefden van het leven en genoten intens van al onze momenten samen. Onze reis naar Kreta, zo’n vier jaar geleden, was één van de mooiste vakanties die we hebben beleefd. Onze wandeling door de Rouvas kloof zal me eeuwig bij blijven. We klauterden kilometerslang over stenen en rotsblokken, vaak nagekeken door een kudde berggeiten. Bewonderenswaardig, hoe jij al deze hindernissen probleemloos overwon. Het is gewoon niet te vatten, te weten dat je de laatste maanden van je leven nog amper een stap vooruit kon zetten.
Onze jaarlijkse trip naar Londen mocht uiteraard niet ontbreken. We waren gewoon zot van dat bruisende Londen… en Londen was ook zot van ons. De economie draaide er op volle toeren, deels door ons, bedenk ik me nu, door al die musicals die we er gingen kijken, om maar te zwijgen van onze shopping kuren in Oxford street. Weet je nog, die winkel waar je dat mooi kleedje zag hangen? Je kocht er meteen één in de gele kleur en één in de groene kleur. Je stond er trouwens beeldig mee. Je twijfelde of je de bruine versie er ook zou bij nemen. Voor mijn part wel, maar jij besloot toch van niet… ‘Is dat er niet wat over, drie kleedjes ineens…?’. Maar de dag van ons vertrek uit Londen was je niet meer te houden: je moest en je zou toch ook dat bruine kleedje meezeulen naar België! En daar stonden we dan, om half negen ’s ochtends, toch maar weer in Oxford street. Voor gesloten winkeldeuren weliswaar, want de shop ging pas om negen uur open. Net twee fanatiekelingen die ongeduldig  klaarstonden om de winkel te bestormen, alsof het uitverkoop was, dit terwijl de straten er nog verlaten bij lagen en half Londen nog sliep.     


We kochten zo’n drie jaar geleden ons  gezamenlijk stekje, in Niel. Een evidente stap, het zat gewoon goed tussen ons. Je verlangde ook zo vurig naar een kleiner hondje, dat voltijds bij ons zou wonen. Want woefkes, het moet gezegd, je was er zot van. Die vurige wens, je kon er niet over zwijgen. Ik gunde je het volledig. En zo kwam er een mini-maltezertje in ons leven, ons Pippa.. een echte spring-in-t-veld, een super-sociaal beestje dat we beiden met liefde overlaadden. Dankzij de wandelingetjes met ons Pippa, vaak langs de Rupeldijk in Niel, smeedde je ook intense vriendschapsbanden met andere woefkes-vrouwen uit de buurt. Die Rupeldijk zal voor hen nooit meer hetzelfde zijn… je wordt er al zo gemist…
Ik prikkelde ook onbewust jouw creativiteit. Je zei me ooit: ‘mn engeltje, door u krijg ik weer zin om me creatief met vanalles bezig te houden’. Uiteindelijk borrelde een talent naar boven voor het breien en ineenzetten van poppen. Pipi Langkous en Dora werden jouw lievelingscreaties, jouw favoriete ‘poppe-miekes’, zeg maar. Je schreef er zelfs leuke verhaaltjes rond, die je neerpende op je persoonlijke blog. Die blog werd nadien ook een extra uitlaatklep voor al je gezondheidsproblemen.


De eerste tekenen van je ziekte kiemden in de zomer van 2013. Je raakt alsmaar meer buiten adem bij doodgewone inspanningen. Na tal van onderzoeken in het UZA kwam de ziekte IPPFE aan het licht, een zeldzame longaandoening waarover heel weinig bekend is. Je longinhoud verminderde stelselmatig, wandelen verliep alsmaar moeilijker. In 2014 nam de pneumoloog voor het eerst de term ‘longtransplantatie’ in de mond. We konden het amper geloven. We hoopten stiekem dat het nooit zover hoefde te komen.
In de zomer van 2014 kochten we een scootertje, jouw ‘snorretje’, om je mobiliteitsproblemen wat te overbruggen. Normale wandelingen zaten er immers niet meer in. Mede dankzij je driewielertje beleefden we vorig jaar nog een hele mooie reis in het Franse Saint-Malo. Afstanden overbruggen was voor jou plots geen probleem meer, integendeel: ik moest me reppen om je te kunnen volgen! ‘Als ik te rap ga moet ge ‘t zeggen he’… zei je dan. Uitstapjes naar Planckendael, naar ’t Waasland shoppingcenter, naar het theater, je deed het allemaal met je snorretje. Het bood ons opnieuw de mogelijkheid dingen buitenshuis te beleven. We waren er zo gelukkig mee.


Januari 2015: je toestand raakte zo verslechtert, dat je voor het eerst extra zuurstof nodig had. Begin mei belandde je op de transplantatielijst voor twee nieuwe longen. Waar we voor vreesden, was nu werkelijkheid. Je hield je sterk, maar diep vanbinnen boezemde een grote angst voor de operatie. Toch, je had weer uitzicht op een tweede leven. Je zou weer dingen kunnen doen die je allang niet meer kon. Dat besefte je ook wel. We zaten al boordevol plannen: samen weer op reis gaan: Rhodos stond hoog op ons verlanglijstje, tripjes naar Londen en Barçelona des te meer.
Eind juni belandde je opnieuw in het UZA vanwege een longontsteking. Huiswaarts keren zat er tot de transplantatie niet meer in. Je was immers zo verzwakt, dat je permanent verzorging nodig had. Ik vond het gezien de omstandigheden nog beter zo: je was in professionele handen, dat gaf me toch een veilig gevoel. Het UZA bood je een warme tweede thuis. Je stal de harten van het verplegend personeel, de verzorgers, de kinesisten en de artsen. Je moed en je openheid was bewonderenswaardig. Je kloeg bijna nooit, desondanks je slechte gezondheidstoestand. Vanop je ziekbed bleef je vlijtig poppen breien, verhaaltjes schrijven en je blogje aanvullen. En ik, ik stond er dagelijks voor je. Telkens ik je kamer binnen wandelde zei je vanop je ziekbed: ‘hier se daar se, mn engeltje. Hoe was u uw daggeske?’. Jij, aan je bed gekluisterd, gekoppeld aan de zuurstof, verbonden aan de monitor, infuus in je rechterarm. ’s Avonds hielp ik je bij het toedienen van je medicatie, je tandenborstel aangeven, tandpasta aanbrengen, drankbekertje vullen met water, enzovoort. ‘Mijne mannelijke verpleger’, lachtte je me toe. Ik heb blijkbaar mijn roeping gemist. Er waren af en toe wel wat emotionele dipjes, onder meer het moment dat je een maagsonde kreeg toegediend. Het werd je allemaal even teveel. Ik probeerde je te troosten. ‘Waarom ik?’, ‘Waarom ik?’ vroeg je je terecht af. Ik moest je het antwoord schuldig blijven…


Vrijdag 11 september, het moment was daar: er was een aanbod van longen aanvaard! De langverwachte transplantatie was een feit. Geen seconde te laat, want je lichaam raakte stilaan op. Eindelijk een kentering! De operatie was geen sinecure, maar je herstel evolueerde stap voor stap in de goede richting. Jouw nieuwe longen deden het de dagen erna meer dan prima. Er wachtte nog een lange terugweg, maar toch, we zagen stilaan meer en meer lichtjes aan het einde van de tunnel. Je deed het fantastisch, je vocht voor dat tweede leven. Ik vertelde het meermaals aan vrienden, kennissen en collega’s: ‘met Peggy gaat het de goede richting uit’, en zo was het ook. Ik telde al stiekem de dagen af tot je opnieuw zou ontwaken.
Maandag laatstleden volgde echter de donderslag bij heldere hemel. Mijn wereld stortte half in elkaar, toen ik rond 18u vernam dat je lief klein hartje het plots aan het begeven was. Een hartfalen, zomaar, uit het niets. Onbegrijpelijk. Artsen konden je niet meer redden. De situatie was uitzichtloos. Je was stervende….       


Je hebt niet geleden, lieveke, een magere troost. Je bent om 22u15 die avond zachtjes heengegaan. Ik was de laatste uren bij jou, samen met de naaste familie en twee goede vriendinnen. Je was niet alleen.
Lieve meid, al die jaren met jou waren de mooiste uit mijn leven. En omgekeerd ook: dat liet je meermaals blijken. Je was zo gelukkig, en daar ben ik vooral fier op. Ik koester de vele mooie herinneringen aan jou, en tracht me met volle kracht hieraan op te trekken. Het zal niet eenvoudig zijn. Weet ook dat je voor altijd bij mij zal blijven, niet alleen in mijn hart. Je krijgt een mooi plaatsje bij me thuis, in het warme gezelschap van je twee ‘poppe-miekes’, Dora en Pipi.


Lieve schat, ik zie je graag.


Dikke, dikke knuffel.

Bart

vrijdag 25 september 2015

Vaarwel Poppe-Mie...

Peggy is niet meer... Mijn lieveke is op maandag 21 september overleden.

Het nieuws komt hard aan, voor ieder van ons.
Het is ook zo onwezenlijk... het ging net zo goed met haar, tot maandag laatstleden.

Rond 18u heeft ze een hartstilstand gekregen, als het ware uit het niets.
Ze is gereanimeerd, maar de talrijke bloedingen rond haar hart waren niet meer te stoppen.
De artsen hebben alles geprobeerd, maar helaas...
Rond 21u kregen we het verschrikkelijke nieuws: ze was stervende...

Ik was bij haar toen ze rond 22u15 is overleden, samen met de naaste familie en twee goede vriendinnen. Ze was niet alleen bij haar heengaan. Ze heeft ook niet geleden, daar ze nog in een diepe slaap verkeerde. Alvast een magere troost.

Morgen nemen we afscheid van haar.
Ze zal in vele harten voortleven.
Ze was zo graag gezien.
 





dinsdag 15 september 2015

Getransplanteerd

Het is zover... Peggy heeft twee nieuwe donorlongen gekregen! De operatie is op vrijdag 11 september uitgevoerd en nam ruim 12 uur in beslag.

Even het relaas... donderdagavond 10 september omstreeks 21u50 kreeg ik opnieuw een telefoontje van het UZA.... er was een nieuw aanbod van longen aanvaard! De longen zouden vrijdagochtend 8u00 worden opgehaald. Uiteraard was het nog even bang afwachten tot dan op de definitieve GO, daar de longen bij het ophalen nogmaals ter plekke worden gecontroleerd op hun kwaliteit. Met de afkeuring van het eerste aanbod een week eerder in het achterhoofd, volgden nog  enkele spannende uren... Gelukkig kwam de eerste ontlading er omstreeks 9u15... de longen waren goedgekeurd en inmiddels onderweg naar het UZA! Een eerste OEF.. op deze uitermate zonnige vrijdag!

De ingreep duurde tot de latere uurtjes, waardoor ik haar niet meer heb kunnen zien die dag. De longarts en een van de chirurgen die ik nog kon spreken vertelden me dat het geen eenvoudige ingreep was, wat ook wel was verwacht. Hoe dan ook, het ganse team is er toch in geslaagd haar twee nieuwe longen te 'schenken'. Reken toch dat er bij zo'n operatie ongeveer 15 medici in het OK paraat staan: chirurgen, assistenten, anesthesisten enz... Ze was dus zeer goed omringd, door zeer bekwame vaklui, dat zeker.

Na een wat instabiele zaterdag, is ze sinds zondag vrij stabiel en dag per dag in de goede richting geevolueerd. Peggy bewandelt inmiddels de goede weg, al is die nog lang. Maar we zijn positief dat ze zal slagen in haar tocht. De longen zien er na enkele scans al mooi uit, bepaalde medicatie kon al worden afgebouwd, haar bloeddruk en hartslag zijn mooi onder controle. Allemaal positieve punten...

De belangrijkste stap werd dus gezet op 9/11... een dag die ons niet alleen zal herinneren aan de dramatische vliegtuigcrash op de twin towers zoveel jaar eerder, maar voortaan ook aan een positiever geschenk.. twee donorlongen....

Blijven duimen op een goed verloop verder!

Groetjes,
Bart

zaterdag 5 september 2015

Aanbod longen

Een update op zaterdag... Peggy ligt nog steeds op intensieve zorgen, aan de Ekmo, en in een comfortabele kunstmatige coma. Aan deze situatie is nog niets veranderd.Ze doet het in deze toestand zeer goed, ze blijft stabiel, haar zuurstofwaarden zijn optimaal, geen problemen. Ook de ontsteking waardoor ze op izo belandde is al enkele dagen volledig onder controle. Nu dus wachten op goede longen...

Eergisteren avond, donderdag 3 september omstreeks 21u kreeg ik telefoon van het UZA. Ze hadden geschikte longen gevonden! Deze moesten uiteraard nog worden opgehaald en ze zou dan in de nacht van donderdag op vrijdag geopereerd worden. Ik mocht zeker nog een telefoontje verwachten of de transplantatie effectief zou doorgaan of niet. Even lichte euforie, gevolgd door enkele spannende uren.. zou het moment er nu effectief komen?

De komende tijd lag ik uiteraard half wakker in bed, met de gsm op het nachttafeltje naast mij,, zoals steeds trouwens. Klokslag 4u00 rinkelt hij... het uza... om te melden dat de transplantatie niet kon doorgaan... Een zware teleursteling op het eerste moment.. Even was er hoop op een ommekeer.. maar nee, de longen werden ter plekke toch niet goed bevonden. Je weet dat die kans steeds bestaat, maar toch...

Achteraf kreeg ik te horen dat de longen op papier wel goed waren, maar bij het ophalen enkele uren later, waar dan ook - dat mogen ze trouwens niet zeggen tegen ons -  bleken ze etterig en al licht geinfecteerd. Pech voor ons... maar uiteraard goed dat ze ze in die staat toch afgekeurd hebben. Peggy was inmiddels al overgebracht naar het ok, maar dus voor niets. Nu ligt ze opnieuw op izo, waar ze het gelukkig nog steeds prima doet naar omstandigheden.

Toch een opsteker. Er is wel degelijk goed aanbod he, na een dikke week high urgent te zijn gezet. Zo zie je maar. Echter, een volgende keer hopelijk meteen de goeie en geen afkeuring achteraf. En dat dat volgende telefoontje er maar snel komt. Blijven duimen allemaal he!

Bart

zaterdag 29 augustus 2015

Intensieve zorgen

Peggy ligt sinds dinsdag op intensieve zorgen. Daarom neem ik, Bart haar vaste vriend, het even over van haar. Ze had me ook gevraagd haar blog bij te werken indien zij er niet in staat zou zijn. Bij deze..

Een nieuwe ontsteking heeft haar geveld. Ditmaal aan haar rechterlong, in feite de betere van de twee. De koorts waar ze al dagen ladt van had ging niet over en tot overmaat van ramp reageerde ze heftig op de antibiotica. Ze kreeg zware jeuk en daarom werd midden in het weekend beslist deze even te stoppen. Het was gewoon niet uit te houden. Maandag is een andere antibiotica gestart, maar omdat ze 36u zonder heeft gezeten heeft de infectie zich verder kunnen nestelen. Dinsdag is ze naar izo getransfereerd, waar men haar constant kan monitoren.

Toch bleef ze het de eerste uren op izo lastig hebben met zuurstofopname in het bloed, waardoor men haar woensdagochtend in een lichte kunstmatige coma heeft gelegd, waarbij ze werd beademd. Dit ging aanvankelijk goed, maar wederom kreeg ze het de nacht daarop opnieuw lastig met zuurstofopname. De enige uitweg was haar aan een zgn beademingsmachine te hangen, een EKMO noemen ze dat, die in feite de bloed af en aanvoer enzovoort regelt, in feite een soort kunst hartlongmachine. Ze ligt in een diepere slaap nu.

Nu twee dagen later doet ze het naar omstandigheden goed. Zuurstofopname is ok, alle organen werken prima, echter haar longen willen dus niet echt meer mee. Gelukkig kan de machine dit allemaal perfect overnemen. Ze is dus stabiel. Positief is dat sinds gisteren de ontstekingswaarden in dalende lijn zijn. De antibiotica slaat aan, dat is een echt pluspunt nu, zeker in het zicht van een transplantatie.

Voordeel aan deze situatie is dat Peggy high urgent en nr 1 staat in haar categorie bij alle landen van Eurotransplant. Tot voor kort was ze enkel high urgent in Belgie. Reken er nu dus onder andere Duitsland, Polen, Oostenrijk, de ganse Benelux, Kroatie, Slovenie en Hongarije bij. Ik denk dat ik ze alemaal heb genoemd. Toch een veel grotere vijver nu. Ze hopen zo snel mogelijk aan nieuwe goede longen te raken.

Uza doet echt zijn uiterste best, en geven alles om haar hier zo snel mogelijk door te helpen. Vele mensen duimen volop mee, dus lezers ook jullie duim hard omhoog he.

Je mag me gerust mailen indien je een tussentijdse update wenst. Mijn adres is bart.nauwelaers@yahoo.com. Ik tracht haar blog hier wel geregeld bij te werken.

groetjes, Bart

vrijdag 14 augustus 2015

Mindere periode

Heb even een mindere periode gehad. Begin vorige week ging het nog goed met me, maar op woensdag had ik ineens een terugval en ging het enkel bergaf. Er werd opnieuw een infectie vastgesteld. Gevolg was dat mijn zuurstofopname weer enorm veel problemen gaf. Mijn lichaam is verder verzwakt, daarom moet ik vanaf nu elke dag gaan fietsen. Verder krijg ik extra voeding om mijn gewicht naar boven te krijgen.

Eerst was het de bedoeling om dit via een sonde te doen,  maar ik kon de sonde niet verdragen in mijn keel. Het plaatsen was een echte nachtmerrie,  waar ik een paar dagen van ben moeten bekomen. Ook toen ze eenmaal geplaatst was, kon ik er niet gewoon aan worden.  Na een radiografie bleek dat de sonde niet goed geplaatst was en moest ze er terug uit. Ondertussen heeft men een alternatief gevonden en gaat het via een soort van baxter. Dit is echt veel beter.


Nu zijn mijn twee polsen ingepakt. De rechtse kant is voor de antibiotica en links is voor de extra voeding.


Bovenstaande zak is de extra voeding voor 24 uur. Daarbovenop moet ik gewoon veel blijven eten zoals vroeger. Ik wordt dus letterlijk vetgemest zoals een varkentje.

Ondertussen gaat het al terug beter met me. De nachtmerrie van het plaatsen van de sonde is overgewaaid en we zijn terug klaar om te vechten. Vechten om te ademen en voor meer kilo's. Ik heb eveneens bedarrest gekregen.  Ik mag er enkel uit voor toilet, gewassen te worden en te fietsen.

dinsdag 4 augustus 2015

kinesitherapie

Ondertussen ben ik genoeg hersteld om met kinesitherapie te kunnen starten,  zij het aan een rustig tempo en onder permanent toezicht van de kinesitherapeuten.

Eerst wordt ik met een rolstoel naar de ruimte gebracht.


En dan wordt gestart met een oefening om de spieren van mijn benen terug op orde te krijgen.


De volgende stap is om te fietsen.

woensdag 29 juli 2015

Verrassing

Naar aanleiding van mijn verblijf in het ziekenhuis mocht ik van Rita (www.all-round-hobbyrita.blogspot.be ) een verrassingsdoos ontvangen. Het was een mooie vierkante doos.


Toen ik ze opende zag ik meteen allerlei leuke bolletjes wol. Die gaan hier al goed van pas komen :-)


Onder de bolletjes vond ik nog toffe spulletjes die Rita zelf had gemaakt.


En tot slot nog een super mooi kaartje met een hele mooie tekst.


Het kaartje heeft een duidelijk zichtbaar plaatsje gekregen op de kamer en is een zeer goede oppepper.

Nogmaals ne dikke merci,  Rita, voor alle leuke spulletjes en de steun die ik van jou krijg. Het doet me enorm veel plezier.

woensdag 22 juli 2015

Update

Ik ben nog steeds in het ziekenhuis,  maar het gaat ondertussen wel terug beter. Mijn lichaam heeft zich toch wat kunnen herstellen zodat ik vandaag voorzichtig kan starten met kinesitherapie om mijn spieren terug te versterken voor de operatie.  Zodat ik deze in optimale conditie kan doormaken.  Verder slaap ik nu 's nachts met een masker, verbonden aan een speciale machine.  Dit moet er voor zorgen dat de afvalstoffen (koolstof) uit mijn longen worden geblazen.


Aanvankelijk was het niet zo eenvoudig om daar mee te slapen,  maar het gaat elke nacht beter en beter.

Doordat ik me ook terug wat beter voel,  ben ik ook opnieuw gestart met breien en heb ik dit broekje nog gemaakt.


Nu nog de bijpassende pop breien ...

dinsdag 14 juli 2015

Ziekenhuis (opnieuw)

Ja, je leest het goed ... ik lig opnieuw in het ziekenhuis.  Vorige week ging alles goed. Elke dag een beetje beter en sterker na mijn longontsteking.  Ook zondag was alles nog picco bello. Maandag morgen is het echter volledig berg af gegaan. De saturatie in mijn bloed was in vrije val. Zelfs babbelen lukte niet meer. Na telefonisch overleg met het uza onmiddellijk naar spoed gereden.

Blijkbaar krijgen mijn longen het steeds moeilijker om te functioneren.  Hierdoor wordt ook mijn lichaam zwaarder en zwaarder belast. Met als gevolg dat mijn lichaam het ook moeilijker krijgt. Nu ben ik wel terug stabieler.

Het gevolg is dat ik nu helemaal aan de top van de transplantatielijst sta en niet meer naar huis mag voor de transplantatie.

Het was allemaal slikken en zwaar om te verwerken dat je hoord dat je lichaam het stilaan begint op te geven, maar we zijn in goede handen en maken er het beste van.

zaterdag 11 juli 2015

Verrassing !

De natuur is toch iets wonderlijks ...

We hebben in de tuin een paar kleine boompjes staan.


Vanmorgen kwam Bart binnen : 'ik denk dat er een nestje in het boompje zit' Het boompje lijkt me nogal klein voor een nestje. Dus ladder genomen en gaan kijken ...


Ja, hoor, 3 schattige kleintjes die heerlijk lagen te slapen.

dinsdag 7 juli 2015

Maya gaat op reis !

Dit is nog een poppenblog vanuit het ziekenhuis,  maar morgen mag ik naar huis. Het zal in het begin moeilijk zijn om mij te behelpen.  De zuurstofopname in mijn bloed blijft een heikel punt, maar dat heeft tijd nodig volgens de dokter.  We zullen dus moeten roeien met de riemen die we hebben ...


Toen Pipi Langkous en Maya hoorden dat ik in het ziekenhuis lag, wilden ze met alle geweld op bezoek komen. Bart bracht hen dus mee. Ze waren beiden heel stil en een beetje beduusd, maar dat veranderde toen er een lieve verpleegster binnen kwam en hen beide zag.


De verpleegster kon het reuze vinden met Maya en vroeg of ze geen zin had om op reis te gaan. Dat vond Maya een super leuk idee. Ik vond dat aanvankelijk iets minder. Je ziet je kleine meid niet graag vertrekken ... Na wat aandringen van Maya heb ik dan toch toegezegd. Al had ik er onmiddellijk spijt van toen ik de reisplanning hoorde ...


Maya gaat nl eerst bij de verpleegster wonen en reist dan eind juli voor het eerst met een groot vliegtuig naar het verre Nieuw-Zeeland. Daar woont de kleindochter van de verpleegster en Maya mag bij haar  gaan wonen. Ik ben heel blij voor Maya. Het zal een groot avontuur worden.  Zelf hoop ik nog iets van haar te vernemen.

Na het afscheid is ze dan vertrokken om een klein meisje blij te gaan maken. Veel plezier, Maya, in het verre Nieuw-Zeeland !

vrijdag 3 juli 2015

Beter !

Ondertussen voel ik me al veel beter,  maar het zal toch nog wat tijd nodig hebben. Het begon in ieder geval terug te kriebelen om te breien ... Hoe moet ik dat doen met een zuurstofmeter aan mijn vinger? De meter dan maar op mijn teen geplaatst. Dat gaat even goed en ik heb mijn handen vrij ...


dinsdag 30 juni 2015

Geen poppendag

Deze week geen poppendag voor mij ...

Vorige week was ik voor enkele dagen aan zee op vakantie.  Op vrijdag ging het plots slechter met me.  Zowel op zaterdag als op zondag was er geen merkbare verbetering,  dus ben ik zondag van de zee rechtstreeks naar de spoed gereden. Het blijkt dat ik een beginnende longontsteking heb en een kleine klaplong. Gelukkig zijn we er op tijd bij.

Ondertussen gaat het al terug beter met me.  Al is het opnemen van zuurstof in mijn bloed nog steeds een probleem,  maar toch ook al een beetje beter dan de voorbije dagen.

Dus momenteel even geen breiwerkjes om te laten zien ...

Ik lees jullie blogs wel,  maar ik zal niet op alles reageren.  Dat wil niet zeggen dat de blogjes minder tof zijn.

Tot binnenkort :-)


maandag 22 juni 2015

De Duiker en de Kleine Reuzin

Zoals beloofd enkele foto's van het bezoek van de Duiker en de Kleine Reuzin.  Zij waren 5 jaar geleden in Antwerpen.





zondag 21 juni 2015

Oma en de Kleine Reus

Gisteren,  19 juni, was het mijn verjaardag en ik kreeg een ongelooflijk,  prachtig cado! De reuzen van Royale De Luxe kwamen nl net dit weekend naar Antwerpen. Laat ik nu net grote fan van hen zijn.

Toen 5 jaar geleden de Duiker en de Kleine Reuzin te gast waren, heb ik de reuzen letterlijk twee dagen dwars door Antwerpen gevolgd en daar mooie foto's kunnen van maken. Die zal ik binnenkort ook nog laten zien. Deze keer was de situatie echter anders. Vijf jaar geleden was ik mobiel, kon ik ademen zonder problemen, ... kortom geen vuiltje aan de lucht. Nu gaat alles veel moeilijker, was het zelfs afwachten of ik überhaupt wel zou kunnen gaan kijken ...


Dit was de aankondiging van de komst van de reuzen. De sloefen (pantoffels in het mooi nederlands) zijn voor mij pure nostalgie. Ik heb mijn grootvader nooit andere sloefen zien drsgen dan deze. Ik had een zeer goede  band met hem. Ondertussen is hij al enkele jaren overleden, maar ik blijf hem toch nog alle missen.

Vrijdag is het me niet gelukt om naar Antwerpen te trekken, maar ATV heeft zeer uitgebreid verslag uitgebracht op tv zodat ik niets moest missen. Zaterdag zijn we dan toch gaan kijken. Gewapend met de zuurstof en Snorreke.  Gelukkig hadden we vernomen dat de Kleine Reus naar de Grote Markt zou gaan en daar zou picknicken. Dus wij naar daar en een plaatsje gezocht op de eerste lijn en na lang wachten, was daar dan toch Kleine Reus.




Het was een prachtige ervaring!

Spijtig dat ik de Oma niet live heb kunnen zien,  maar hier toch een paar foto's uit Gazet Van Antwerpen.



dinsdag 9 juni 2015

Iets beters ...

Tot mijn spijt, moet ik Pipi Langkous gelijk geven ... het is me nl niet gelukt om Duivelientje af te werken en het zal ook de eerste weken niet lukken.  Pipi was eerst teleurgesteld tot ze de reden hoorde. Ze mocht mee op vakantie naar zee. Dat vind ze natuurlijk veel plezanter. Haar humeur was dan ook snel over.


Ook de volgende weken blijven we nog aan zee. Er zal dus wel gebreid worden, maar er zullen geen poppen in elkaar worden gezet. Ik weet ook niet of ik veel ga kunnen bloggen aangezien de internet-verbinding daar niet zo goed is.

Voor de volgende pop ben ik ook al goed gevorderd. Dit zijn de onderdelen die reeds klaar zijn


en dit is al een deel van het broekje.




Vergeet niet te gaan kijken bij de andere poppenmoeders.


dinsdag 2 juni 2015

aansporing ...

Vanmorgen liep Pipi Langkous hier al mompelend rond. Toen ik wat beter luisterde, verstond ik "7 juni" en "het gaat niet lukken ... ". Geen idee waar ze het over had of wat er op 7 juni te doen is ... Haar verjaardag is het alvast niet ...

ik: Pipi, wat is er op 7 juni?
Pipi: 7 juni? *gespeelde onschuld*
ik: Ja? Je loopt te mompelen dat er op 7 juni iets te doen is en dat ik dat ben vergeten. Wat is er op 7 juni?
Pipi: Ik zal je een hint geven ...

Ze loopt naar de kast en haalt er allerlei spullen uit ...


Een beetje later zie ik haar rond paraderen in dit broekje ...


Ze had de onderdelen boven gehaald van Mystery Girl en haar broekje aangetrokken.


Pipi: Ik denk dat je dringend deze pop moet gaan afwerken, want op 7 juni moeten de Rode Duivels spelen! Ik zou graag samen met haar supporteren!
ik: Ah, ik snap het ...
Pipi: Heb je al een naam? Want ze kan niet eeuwig Mystery Girl blijven noemen en een mysterie is het ook al lang niet meer ...
ik: *slik, soms is ze echt niet op haar mondje gevallen* Ja, ik heb een naam ... Duivelientje. Wat vind je er van?
Pipi: Ja, dat is wel een leuke naam en nu aan het werk! Anders geraakt ze nooit klaar!


Vergeet niet te gaan kijken bij de andere poppenmoeders.

zondag 31 mei 2015

Noah meets Noah

Vorige keer konden jullie lezen hoe Noah werd geboren en waarom hij Noah heet.

Dit is het geboortekaartje van Noah.


Nu was het dan toch zo ver: de babyborrel en het moment dat Noah ging verhuizen. Enerzijds vond hij het spijtig dat hij zijn vriendinnetjes ten huize Poppe-Mie moet verlaten. Anderzijds is het ook wel spannend om op avontuur te gaan.

Maar eerst moest er afscheid genomen worden en dat kan niet zonder groepsfoto.


Van links naar rechts zijn dit: Maya, Pipi Langkous, Noah, Lola en Indy.

Toen was het tijd om te worden ingepakt. Hij was natuurlijk wel een cado'tje ...


Op de babyborrel kon hij dan eindelijk kennis maken met zijn nieuwe vriendje. Zoals je ziet, kunnen ze het super goed met elkaar vinden.


De mama van Noah heeft beloofd om ons op de hoogte te houden van al hun avonturen.