Nog even meegeven dat ik, haar partner Bart, haar blog nog geregeld zal aanpassen met poppen nieuwtjes en vooral leuke persoonlijke herinneringen, als aandenken aan Peggy. Dit zou ze zelf ook gewild hebben.
Wat dat poppen nieuws betreft: deze week ontmoette ik bij toeval de verpleegster aan wie Peggy onlangs een pop had verkocht, die inmiddels in Nieuw-Zeeland bij diens kleindochter is beland. Ook plannen we haar laatste breisels toch nog af te werken tot een echte pop.
Haar blog blijven volgen dus!
Bart
Liefste Peggy, allerliefste schat, m’n lieveke,
Weet je nog… 10 juli 2009, zo’n zes jaar geleden. Daar zaten
we dan, gezellig naast elkaar in één of andere Antwerpse cinema, klaar om naar ‘Ice
Age 3’ te kijken. De zaallichten waren amper gedoofd, of langzaamaan viel jouw
hoofd op mijn schouder, en streelde ik met mijn slaap jouw lange haren. De vonk
was onvermijdelijk overgeslagen, terwijl op dat grote witte doek allerlei
eekhoorns, tijgers en luiaards de gekste bokkensprongen maakten. Ik kan me van
de film verder weinig herinneren…
Dat vuurtje is voor altijd blijven branden. Je voelde je
opnieuw gelukkig, na een voor jou toch moeilijke periode. Het duurde niet lang
of ik kroop bij jou onder hetzelfde dak. Ik moest er wel een hond bijnemen,
‘den Diesel’, die vaak in de weekends bij jou logeerde. Ik wende daar
probleemloos aan, en omgekeerd ook: Diesel zag mij volledig zitten, te merken
aan zijn lange tong waarmee hij me elke ochtend maar al te graag ‘goeiemorgen’
kwam likken.
We proefden van het leven en genoten intens van al onze momenten
samen. Onze reis naar Kreta, zo’n vier jaar geleden, was één van de mooiste vakanties
die we hebben beleefd. Onze wandeling door de Rouvas kloof zal me eeuwig bij
blijven. We klauterden kilometerslang over stenen en rotsblokken, vaak
nagekeken door een kudde berggeiten. Bewonderenswaardig, hoe jij al deze
hindernissen probleemloos overwon. Het is gewoon niet te vatten, te weten dat
je de laatste maanden van je leven nog amper een stap vooruit kon zetten.
Onze jaarlijkse trip naar Londen mocht uiteraard niet
ontbreken. We waren gewoon zot van dat bruisende Londen… en Londen was ook zot
van ons. De economie draaide er op volle toeren, deels door ons, bedenk ik me
nu, door al die musicals die we er gingen kijken, om maar te zwijgen van onze
shopping kuren in Oxford street. Weet je nog, die winkel waar je dat mooi
kleedje zag hangen? Je kocht er meteen één in de gele kleur en één in de groene
kleur. Je stond er trouwens beeldig mee. Je twijfelde of je de bruine versie er
ook zou bij nemen. Voor mijn part wel, maar jij besloot toch van niet… ‘Is dat
er niet wat over, drie kleedjes ineens…?’. Maar de dag van ons vertrek uit
Londen was je niet meer te houden: je moest en je zou toch ook dat bruine
kleedje meezeulen naar België! En daar stonden we dan, om half negen ’s
ochtends, toch maar weer in Oxford street. Voor gesloten winkeldeuren weliswaar,
want de shop ging pas om negen uur open. Net twee fanatiekelingen die
ongeduldig klaarstonden om de winkel te
bestormen, alsof het uitverkoop was, dit terwijl de straten er nog verlaten bij
lagen en half Londen nog sliep.
We kochten zo’n drie jaar geleden ons gezamenlijk stekje, in Niel. Een evidente
stap, het zat gewoon goed tussen ons. Je verlangde ook zo vurig naar een
kleiner hondje, dat voltijds bij ons zou wonen. Want woefkes, het moet gezegd,
je was er zot van. Die vurige wens, je kon er niet over zwijgen. Ik gunde je
het volledig. En zo kwam er een mini-maltezertje in ons leven, ons Pippa.. een
echte spring-in-t-veld, een super-sociaal beestje dat we beiden met liefde
overlaadden. Dankzij de wandelingetjes met ons Pippa, vaak langs de Rupeldijk in
Niel, smeedde je ook intense vriendschapsbanden met andere woefkes-vrouwen uit
de buurt. Die Rupeldijk zal voor hen nooit meer hetzelfde zijn… je wordt er al zo
gemist…
Ik prikkelde ook onbewust jouw creativiteit. Je zei me ooit:
‘mn engeltje, door u krijg ik weer zin om me creatief met vanalles bezig te houden’.
Uiteindelijk borrelde een talent naar boven voor het breien en ineenzetten van
poppen. Pipi Langkous en Dora werden jouw lievelingscreaties, jouw favoriete ‘poppe-miekes’,
zeg maar. Je schreef er zelfs leuke verhaaltjes rond, die je neerpende op je
persoonlijke blog. Die blog werd nadien ook een extra uitlaatklep voor al je
gezondheidsproblemen.
De eerste tekenen van je ziekte kiemden in de zomer van
2013. Je raakt alsmaar meer buiten adem bij doodgewone inspanningen. Na tal van
onderzoeken in het UZA kwam de ziekte IPPFE aan het licht, een zeldzame
longaandoening waarover heel weinig bekend is. Je longinhoud verminderde stelselmatig,
wandelen verliep alsmaar moeilijker. In 2014 nam de pneumoloog voor het eerst
de term ‘longtransplantatie’ in de mond. We konden het amper geloven. We
hoopten stiekem dat het nooit zover hoefde te komen.
In de zomer van 2014 kochten we een scootertje, jouw
‘snorretje’, om je mobiliteitsproblemen wat te overbruggen. Normale wandelingen
zaten er immers niet meer in. Mede dankzij je driewielertje beleefden we vorig
jaar nog een hele mooie reis in het Franse Saint-Malo. Afstanden overbruggen
was voor jou plots geen probleem meer, integendeel: ik moest me reppen om je te
kunnen volgen! ‘Als ik te rap ga moet ge ‘t zeggen he’… zei je dan. Uitstapjes
naar Planckendael, naar ’t Waasland shoppingcenter, naar het theater, je deed
het allemaal met je snorretje. Het bood ons opnieuw de mogelijkheid dingen
buitenshuis te beleven. We waren er zo gelukkig mee.
Januari 2015: je toestand raakte zo verslechtert, dat je voor
het eerst extra zuurstof nodig had. Begin mei belandde je op de
transplantatielijst voor twee nieuwe longen. Waar we voor vreesden, was nu
werkelijkheid. Je hield je sterk, maar diep vanbinnen boezemde een grote angst
voor de operatie. Toch, je had weer uitzicht op een tweede leven. Je zou weer dingen
kunnen doen die je allang niet meer kon. Dat besefte je ook wel. We zaten al
boordevol plannen: samen weer op reis gaan: Rhodos stond hoog op ons
verlanglijstje, tripjes naar Londen en Barçelona des te meer.
Eind juni belandde je opnieuw in het UZA vanwege een
longontsteking. Huiswaarts keren zat er tot de transplantatie niet meer in. Je
was immers zo verzwakt, dat je permanent verzorging nodig had. Ik vond het gezien
de omstandigheden nog beter zo: je was in professionele handen, dat gaf me toch
een veilig gevoel. Het UZA bood je een warme tweede thuis. Je stal de harten van
het verplegend personeel, de verzorgers, de kinesisten en de artsen. Je moed en
je openheid was bewonderenswaardig. Je kloeg bijna nooit, desondanks je slechte
gezondheidstoestand. Vanop je ziekbed bleef je vlijtig poppen breien,
verhaaltjes schrijven en je blogje aanvullen. En ik, ik stond er dagelijks voor
je. Telkens ik je kamer binnen wandelde zei je vanop je ziekbed: ‘hier se daar
se, mn engeltje. Hoe was u uw daggeske?’. Jij, aan je bed gekluisterd,
gekoppeld aan de zuurstof, verbonden aan de monitor, infuus in je rechterarm. ’s
Avonds hielp ik je bij het toedienen van je medicatie, je tandenborstel aangeven,
tandpasta aanbrengen, drankbekertje vullen met water, enzovoort. ‘Mijne mannelijke
verpleger’, lachtte je me toe. Ik heb blijkbaar mijn roeping gemist. Er waren af
en toe wel wat emotionele dipjes, onder meer het moment dat je een maagsonde
kreeg toegediend. Het werd je allemaal even teveel. Ik probeerde je te
troosten. ‘Waarom ik?’, ‘Waarom ik?’ vroeg je je terecht af. Ik moest je het
antwoord schuldig blijven…
Vrijdag 11 september, het moment was daar: er was een aanbod
van longen aanvaard! De langverwachte transplantatie was een feit. Geen seconde
te laat, want je lichaam raakte stilaan op. Eindelijk een kentering! De
operatie was geen sinecure, maar je herstel evolueerde stap voor stap in de
goede richting. Jouw nieuwe longen deden het de dagen erna meer dan prima. Er
wachtte nog een lange terugweg, maar toch, we zagen stilaan meer en meer
lichtjes aan het einde van de tunnel. Je deed het fantastisch, je vocht voor
dat tweede leven. Ik vertelde het meermaals aan vrienden, kennissen en
collega’s: ‘met Peggy gaat het de goede richting uit’, en zo was het ook. Ik
telde al stiekem de dagen af tot je opnieuw zou ontwaken.
Maandag laatstleden volgde echter de donderslag bij heldere
hemel. Mijn wereld stortte half in elkaar, toen ik rond 18u vernam dat je lief klein
hartje het plots aan het begeven was. Een hartfalen, zomaar, uit het niets. Onbegrijpelijk.
Artsen konden je niet meer redden. De situatie was uitzichtloos. Je was
stervende….
Je hebt niet geleden, lieveke, een magere troost. Je bent om
22u15 die avond zachtjes heengegaan. Ik was de laatste uren bij jou, samen met de
naaste familie en twee goede vriendinnen. Je was niet alleen.
Lieve meid, al die jaren met jou waren de mooiste uit mijn
leven. En omgekeerd ook: dat liet je meermaals blijken. Je was zo gelukkig, en
daar ben ik vooral fier op. Ik koester de vele mooie herinneringen aan jou, en
tracht me met volle kracht hieraan op te trekken. Het zal niet eenvoudig zijn. Weet
ook dat je voor altijd bij mij zal blijven, niet alleen in mijn hart. Je krijgt
een mooi plaatsje bij me thuis, in het warme gezelschap van je twee ‘poppe-miekes’,
Dora en Pipi.
Lieve schat, ik zie je graag.
Dikke, dikke knuffel.
Dikke, dikke knuffel.
Bart
